Ne Diyordum?

 Nereye Varıyorum?  Kimse olmak zorunda değildim.  Her şey çok sıradandı.  Ve bu sıradanlıkta rahatlayabilirdim.  İstediğimi okuyabilir, öğrenebilir ve vazgeçebilirdim.  Büyük Düşüşlerim, Yükselişlerim olabilirdi Ya da Kapıyı çekip çıkabilirdim. Bugün vardı sadece, bugün ben kimdim, Kim olmayı seçmiştim?  Koşturmaca Eğitimlerden eğitimlere, evden işe, okuldan eve koşarak nereye varmaya çalıştığımı düşünüyorum.  Daha beteri, varılacak bir yer olup olmadığının cevabını arıyorum.  Cevabım şu: Böyle koşarak varacağımız bir yer yok.  Duralım mı?  Durduk. Koşunun dışımızda değil de içimizde olduğunu anlamamız on saniye sürmüyor - ve anlaşılan bu daha da katlanılamaz bir şey ki- yeniden kaybediyoruz kendimizi dış dünyada.  Kulağımıza kulaklıklar takıyoruz, elimizde telefonlar var, en iyi ihtimalle de kitaplar var, gözlerimizin takıldığı diziler, hikayeler var. Olsun tabi ki bunlar. Müzik ruhun gıdası.  Ama kaçtığın şeyi görebilme...

 KOŞUYORUM NİYE? İnsan kovalamadan yaşayamaz mı, olanı takip edip akamaz mı?   Bence en büyük pratiğim bu zamanlarda güvenle yere inebilmek olmalı beklentilerimin balonundan. duygusal bir fevrilik var bende. birden geliyor. günlerce kalıyor. mesela geçen hafta yaşadığım buhrandan okula dönerim doktora yaparım daha iyi dedim ama benim psikolojim için öyle mi gerçekten?  biraz kafanın boş olmasının kime ne zararı olacağını anlayamıyorum, neden bana değersizlik hissi veriyor? Bu aşmam gereken bir şey mi acaba? çünkü sırf bu yüzden bir şeylere devam ediyorum. okulun olmadığı alan, aşmam gereken tanımam gereken bir alan. sonsuza kadar aynı şey yapılacak diye bir şey de yok. hayat hazırlıyor gibi bazen, olacak şeyler için.     bazen bunlar üzerinde çok düşündüğümü görüyorum. hayat hiç beklemediğimiz fırsatları atabilir önümüze. mesela şu an bir şey olsa öyle bir bağlılığım olmadığı için ayrılabileceğim. bunu bilmek güzel.  bazen ne özelliğim olduğunu düşünüy...